Από τον ερασιτεχνικό στον υγιή επαναπροσδιορισμό

Εν μέσω θέρους, σε ρυθμούς Μουντιάλ, με έντονη καλοκαιρινή διάθεση, ευχόμαστε όλοι, την πρόκριση της εθνικής μας ομάδας στην επόμενη φάση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής γιορτής, ενώ παράλληλα επιζητούμε ξέγνοιαστες διακοπές, άλλοι πλάι σε «ποτάμια», άλλοι κάτω από «ελιές», άλλοι σε εναλλακτικές αναζητήσεις, αναπολώντας το αύριο στο Λαύριο. Και επειδή το τελευταίο διάστημα χανόμαστε στα παιχνίδια του λόγου, ας επανέλθω με πιο σοβαρή διάθεση τούτη τη στιγμή, γιατί τα όσα συμβαίνουν, μας αφορούν άμεσα και είναι αναγκαίο και ουσιαστικό για μένα, όλοι μας να διεκδικούμε να εκφραζόμαστε, να ακουγόμαστε, να συμβάλλουμε, έστω και μέσω του λόγου μας προς τη θετική κατεύθυνση,(με την υποκειμενικότητα που ενέχει βεβαίως ο όρος θετική κατεύθυνση). Ένα μήνα μετά τον πυρετό των Ευρωεκλογών και τα αποτελέσματα που επέφεραν και δεν επέφεραν, λίγο μετά από έναν έντονο και επικοινωνιακά φορτισμένο ανασχηματισμό, η καθημερινότητα συνεχίζει να τρέχει σε γρήγορους ρυθμούς και οι ανάγκες και οι αντοχές της κοινωνίας το ίδιο. Όπως έχω διατυπώσει και σε προηγούμενο άρθρο μου, η σοφία με την οποία σταθμίζει τις γενικότερες συνθήκες ο ελληνικός λαός και ρυθμίζει μέσω των καθοριστικών επιλογών του τη συνέχεια, διαφαίνονται ξεκάθαρα, τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις, μετρούν τις δυνάμεις τους και εικονικά αναπροσαρμόζονται και επαναπροσδιορίζονται(έχει γίνει μόδα ο όρος). Το κάνουν όμως ενσυνείδητα και ουσιαστικά, με όρους τέτοιους που θα επιφέρουν μια ουσιώδη εξέλιξη στο εσωτερικό τους και στο πολιτικό γίγνεσθαι; Τι θέλω να πω με αυτό… Η κυβέρνηση διαμηνύει πως έλαβε το μήνυμα και επαναπροσδιορίζεται, ανακατεύοντας την τράπουλα των προσώπων στα υπουργεία και όχι δοκιμάζοντας την αλλαγή πολιτικής προς μια πιο κοινωνική και ανθρώπινη κατεύθυνση. Η αντιπολίτευση με πρόταγμα τη νίκη της, πώς επαναπροσδιορίζεται; Πώς αντιλαμβάνεται τη σχέση της με την εξουσία; Πώς κρίνει και προσβλέπει την προοπτική της σε βάθος χρόνου; Την ύπαρξή της; Δεν το ξεκαθαρίζει, αφήνει να πλανάται μια ασάφεια και μια ανακρίβεια λόγων και εν δυνάμει έργων και πράξεων, είτε γιατί δεν μπορεί να γίνει ακόμη πιο σαφής, είτε γιατί δε θέλει. Οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, όπως είναι το Ποτάμι, πλέουν σε καθαρά αντισυστημικά νερά, κρυμμένοι σε αυτό το προσωπείο, προσπαθώντας να κτίσουν μια εικόνα που εμπνέει εμπιστοσύνη, να δημιουργήσουν ένα πρόσωπο κοινωνικά εξιδανικευμένο που πίσω απ’ αυτό δεν υπάρχει απάντηση, πολιτική πρόταση, ξεκάθαρη πολιτική θέση. Άλλοι πολιτικοί χώροι, προσπαθούν να ισορροπήσουν και να αναζητήσουν μια νέα ταυτότητα για την πολιτική τους επιβίωση,(βλέπε ΔΗΜΑΡ, ΑΝ.ΕΛ.) Συμπερασματικά, μέσα στη δίνη της δεδομένης ρευστότητας του πολιτικού σκηνικού, όσο εύκολα μια δύναμη ανελίσσεται, με την εμπιστοσύνη που της δείχνει ο Έλληνας πολίτης, στην προσπάθεια έκφρασης της ανάγκης του για την ύπαρξη και τη δημιουργία του νέου, του δυναμικού, του ριζοσπαστικού, άλλο τόσο εύκολα εξανεμίζεται από τον πολιτικό χάρτη, όταν δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, τις ανάγκες, τις προδιαγραφές της κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό και με επίκεντρο αυτή τη λογική, ο χώρος τον οποίο υπερασπίζομαι και στον οποίο αγωνίζομαι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., πρέπει να οδηγηθεί στον υγιή και όχι στον ερασιτεχνικό επαναπροσδιορισμό, με σαφή ιδεολογικούς και κοινωνικούς όρους και όρια. Σημασία δεν έχει μόνο η πολιτική επιβίωση, σημασία έχει η αξία και ο λόγος της ύπαρξης και της επιβίωσης. Αξία έχει το να υπάρχει εκείνο το περιεχόμενο, η πολιτική πρόταση, η πεποίθηση και τα πρόσωπα που θα στηρίξουν οποιοδήποτε εγχείρημα συναίνεσης, συνεργασίας στη συνέχεια. Αν δουλέψουμε λοιπόν, εσωτερικά με διάθεση, τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης και του αυτοπροσδιορισμού μας, θα είμαστε σε θέση να συνδιαλλαγούμε με γειτονικούς χώρους για την ανασύσταση της ευρύτερης κεντροαριστεράς, από την οποία κανείς δεν πρέπει να περισσεύει. Αν όμως οποιαδήποτε προσπάθειά μας συντελεστεί με όρους ερασιτεχνικούς, με προχειρότητα, με ιδιοτέλεια, θα οδηγήσει το χώρο στο συνολικό πολιτικό του αφανισμό και στην είσπραξη της άρνησης από μεριάς της κοινωνίας.